BRACCAE

BRACCAE

apud Ael. Lamprid. in Alexandro Sever. c. 46. extr. Fasiis semper usus est, braccas semper habuit; ἀναξυρίδες Graecorum sunt; quâ utrâque voce feminalia, tibialia et pedulia, h. e. feminales et crurales et pedules fascias, non raro comprehendunt Auctores, Certe vetus Interpres Iuvenalis versum illum Poetae, Sat.

1. v. 111.

Nuper in hanc Urbem Pedibus qui venerat albis:

de brachis vel de pedulibus accipit; et bracas ibi manifesto pro pedum quoque regmine posuit. Sic ὀδώνια, h. e. udones, a quibusdam bracas appellari, adnotavit Epiphanius, ubi de Catharis, qui contrarii reliquo hominum generi agentes, annulos in pedibus, pedules et brachas in manibus gestabant. Sic Isidorus, Tubruci, inquiens, quod a bracis usque ad tibiam perveniant: bracas itidem pro pedulibus habuit; Tubruci enim dicebantur, quos supra hosas accipiehant, reste Paulô de Gestis Langobard. etc. Quemadmodum contra fascias crurales et feminales, quales in usu Persis, calciamenta vocavit Iustin. l. 1. c. 2. de Semiramid verba faciens. Latinis tamen proprie Braccae de feminalibus, fasciae vero de cruralibus pedulibusque: quomodo et Lampridius distinguit, Sicuti autem, quidquid pedibus tegendis esset

accommodatum, πίλους et πόδια Graeci appellârunt, et tam fascias, quam udones, vel calceos aut soleas lanatas hôc nomine comprehenderunt: sic Feminalia Latini et bracas id omne appellârunt, quô femora tegerentur; quamvis tantum inter haec distaret, quantum inter pedules fascias et udones. Feminalibus, i. e. falciis, quibus femina involvebantur, usi Romani etiam sub Augusto, et Augustus ipse usus, frigoris praecipue caussâ: Bracarum usu tum penitus adhuc incognitô, quarum forma ea plane fuit, quae nunc quoque est; θυλάκους et σάκκους Graeci dixerunt, pro braccis. Euripides.

---- ἡ τοὺς θυλάκους τοὺς τοὺς

ποτκίλους Περὶ τοῖν σκελοῖν ἰδοῦσα.

Quae braccas illas varias

Circa crura quum conspexisset.

Postea tamen Romani et illas adhibuêre, bracaeque in Lampridii loc. cit. quas albas gestavisse Alexandrum scribit, cum coccineas prius Imperatoies solerent, prorsus Gallicae bracae fuerunt. Et videntur per illa tempora Romae etiam fregquentes fuisse, in Italia vero frequentissimae. Demum earum usum intra urbem vetuerunt Honorius et Arcadius A. A. Cod. Theodos. leg. 2. et 3. Interim feminalia et braccas ubique confundunt Graeci Romanique Scriptores: φιμινάλια quoque passim Auctores Graeci, praecipue Gtammatici, in expositione bracarum et ἀναξυρίδων usurpant. Hesych. ἀναξυρίδες, φιμινάλια, et περισκέλια, φημινάλια, βρακια. Idem, βράκες, ἀναξυρίδες, quod notandum. Sic enim βρὰξ pro Latino braca Graeci citeriores dixerunt; ut κάλιξ, pro caliga etc. Vide Salmas. Not. ad Lamprid. in Alexandro Severo. loc cit. Incisione porro et suturâ diversorum pannorum, bracas fieri consuevisse, ex Hieronymo discimus de Veste Sacerdot. Vocaturque linquâ Hebraeâ vestis hoc genus michense, Graece περισκελῆ, a nostris feminalis vel braccae, usque ad genua pertingentes, Refert Iosephus haec feminalia de bysso retorta ad fortitudinem solere contexi, et, postquam incisa fuerint, acu consui, non enim posse in tela huiuscemodi fieri etc. A' Braccis vocem medii aevi Rebrachiatorium ortam vult Car. du Fresne, ut infra videbimus in hac voce.